این یتیمان که ز اطعام علی سیر شدند

این یتیمان که ز اطعام علی سیر شدند
کربلا گوشه گودال همه شیر شدند

دستشان ظرف پر از شیر ولی فردایی
در پی قتل حسین دست به شمشیر شدند

 

بارها پشت علی گرچه نمازی خواندند
کربلا آل علی کافر و تکفیر شدند

این جماعت که علی خورد و خوراکش میداد
از چه بر غارت خلخال سرازیر شدند

نمک سفره حیدر همه خوردند ولی
بهر اولاد علی در پی تزویر شدند

شمر از پشت جدا کرد به سختی سر را
همه خرسند و مشغول به تکبیر شدند

کاروان اسرا کوفه که آمد چه کشید
این زن و بچه ارباب همه پیر شدند

اف بر این کوفه واین مردم نامرد و لعین
مردمانی که به نیرنگ چو تفسیر شدند

سر بریدند و به ناموس علی خندیدند
آخرش با زر و درهم همه تقدیر شدند

خداحافظ ماه عزای ارباب

30 روز قبل بود؛ گفتیم سلام برعشق؛یادش بخیر سی و چند روز قبل میگفتیم ارباب صدای قدمت میاد؛ نوحه و ماتم میاد؛ داره محرمت میاد؛ میگفتیم ارباب پیراهن نو برای مردم پیرهن مشکی به نوکرت میاد؛ میگفتیم چند روز بیشتر نمونده تا با ناله و ماتم بگیم ای اهل حرم میر و علمدار نیامد...میگفتیم همه سال برای محرم وبخصوص اون 10 شب اول که سنت مام هشتم ما شیعیان امام رئوف، سلطان انس وجنس سلطان علی ابن موسی الرضا هست زندگی میکنیم؛ اگه محرم نباشه دیگه بهانه‌ای برای زندگی ندارم.

 

عباس امام زمان خودش را خوب میشناخت

روز تاسوعا منتصب به حضرت عباس است.حضرت عباس مثل همه شهدای کربلا در روز عاشورا شهید شده است. پس چرا تاسوعا منتصب به حضرت عباس است؟ چرا تنها امام‌زاده‌ای است که زیارت نامه دارد؟ چرا امام معصوم که حق ندارد به کسی بگوید جانم فدایت به او گفت: جانم فدایت؛ پسر ارشد ام‌البنین؛ علمدار ارباب؛ ساقی کربلا و... اما چه چیزی عباس را عباس کرده است؟ مگر ما نمی‌گوئیم کل عرض کربلا و کل یوم عاشورا؛ پس چرا به احترام حضرت ساقی یک روز سال ما تاسوعا است؟ به راستی چرا نقش حضرت عباس در واقعه عاشورا اینقدر مهم است؟ حالا که دهه اول تمام شده است شاید بیشتر وبهتر بتوان به این سوال فکر کرد وپاسخ داد..

من کیم چون پاکبازان در ره پاکان مکینم

من کیم چون پاکبازان در ره پاکان مکینم

غم ندارم چونکه با اهل حقیقت همنشینم
گاه گاهی چون نسیم صبحگاهان با صفایم
گاه گاهی چون کلام عشقبازان دلنشینم

ماه عاشقی اومد...

محرم اومد از راه     دوباره با اشک و آه     مدد اباعبدالله     حسین حسین

دوباره مشکی پوشم     علم به روی دوشم    هوائی شیش گوشم     حسین حسین

۲۳روز تا محرم

رفت عباس به میدان و رجز خوانی کرد

 

مثل حیدر پدرش ٬ جنگ نمایانی کرد

 

گفت زینب به اشاره به حسینش؛

به به

 

خودمانیم ابالفضل چه طوفانی کرد

ما گدای شاهزاده سه ساله هستیم

ما تشنه آبیم ز دریای رقیه.

ما همیشه خوابیم به رویای رقیه.

ما صید شدیم به دست ایشان.

ما مست و خرابیم به معنای رقیه.

عظمت ماه ذی حجه

عجب ماهی است ذی حجه

حاجیان رو قصد مکه میکنند؛

موسی به طور می‌رود

ابراهیم و اسماعیل‌اش به قربانگاه

محمد با علی به غدیر

فاطمه به خانه علی می‌رود؛

مهدی فاطمه به عرفات....

ارباب حسین با همه هستی‌اش به کربلا