بین زن‌های عراقی رسم است وقتی دلشان که می‌گیرد، غصه که می افتد به جانشان، راه کج می‌کنند سوی حرم تو آقا!
می‌نشیند یک گوشه چادرشان را روی صورتشان می کشند هی می گویند یا عباس ادرکنی، ادرکنی بحق اخیک الحسین، می‌گویند بادیه نشینان و عشایر کربلا مسلمان، شیعه و سنی هم ندارد. وقتی کارشان گیر می‌کند، وقتی بچه آنها مریض می‌شود پیش دکتر نمی‌روند، یک چیزی نذر حرم تو می‌کنند، وقتی به حرم می‌رسد بچه‌اش را سمت ضریح زیبای تو پرت می‌کند میگوید یا عباس بچه‌ام را شفا بده کار دارم، میخواهم بروم. قبل از اینکه بچه‌اش شفا پیدا کند می‌رود آن چیزی که نذر کرده بود را پخش کند، چون می‌داند در مرام تو نیست کسی را دست خالی از حرمت راهی کنی.
اصلاً حرم ات معروف است به عقده گشایی و باز کردن سفره دل...
می‌گویند شیعیان مدینه کارشان که گیر می کند روزگار که سخت می گیرد، خاندان نجس آل سقوط وقتی زورشان به ایران نمی‌رسد، عقده‌هایش را بر سر آنها خالی می‌کند، یک راست می‌روند پشت دیوارهای بقیع ستون دوم روبروی حرم نبوی آدرس مزار مادرتان است می‌روند و مادرتان را قسم می دهند به شما به شمایی که مشگل گشای دلهایی...
می گویند شما کاشف الکرب حسینی آقا... می گویند هر که می رود کربلا غم های دلش حواله می شود به سوی حرم شما، عقده های دلش باز می شود در آن صحن، دلش آرام می گیرد...
اهالی مشهد و خراسان هر وقت دل تنگ می‌شوند یک راست می‌روند سمت حرم سلطان انس و جنس علی ابن موسی الرضا کنار پنجره فولادش عقده دل باز می‌کنند. هنوز به آقا چیزی نگفته حاجتشان را می‌گیرند . اهالی قم وقتی از دنیا سیر می‌شوند، می‌روند سمت حرم حضرت معصومه آنها با خواهر امام رضا درد ودل می‌کنند.
یا عباس!
کرب‌هایم را برایت آورده ام
غصه‌هایم را آورده ام
نه راهی به مدینه دارم نه به کربلا . نه همجوار امام رضام و نه ساکن قم...
مانده ام در این شهر پر التهاب. مانده‌ام در این شهر گناه، مانده‌ام تنها،، مانده ام در این خستگی
نذر کرده ام برای دل خسته‌ام، نذر کرده‌ام امشب بنشینم گوشه ای و برای دل خسته ام بخوانم:"
یا کاشِفَ الْکَرْبِ عَنْ وَجْهِ الْحُسَیْنِ اِکْشِفْ لی کَرْبی بِحَقِ اَخْیکَ الْحُسَیْنِ"
یاعلی
